دلتنگی های همیشگی

یادم هست.

قبل تر ها،مثل همین پارسال.

وقتی تصمیم به رفتن می گرفتند خداحافظی می کردند.

می گذاشتند هزار دفعه داد و فریاد سر دهیم.

بار ها بحث کنیم.

برایشان گریه کنیم حتی!

و میلیون ها بار گوشه ی کتاب ها و دفتر هایمان بنویسم:

شکستم نه از وقتی که رفتی، از همان زمان که گفتی میروی.

و حالا بعد از این همه رفتن.

راه و رسم خاتمه ی اردیبهشت را می دانم...

می دانم آدم ها می آیند که بروند.

نمی روند که برگردند...

و می دانم که بدون شک دلم برایشان تنگ خواهد شد.

حتی اگر یادم نباشند هیچ وقت.

و می دانم که.....

قبل تر ها وقتی می رفتند....

....

....

............................

نگو قرار که دیگه یه لحظه پیشم نباشی

نمی زارم یواش یواش همرنگ سایه ها بشی

دست گلاتو نمی خوام خاطره هاتو نمی خوام

خودت که بهتر می دونی که من فقط تو رو می خوام

گلای باغچه رو برات تک تک و از شاخه چیدم

ببین چقدر جون می کنم بهت بگم دوست دارم

سوت و کور خونه وقتی سایه ی تو رو سرم نیست

نده آزارم که دیگه طاقتی تو این تنم نیست

بی تو زندگیم چی می شه شور عاشقیم چی می شه

تو که داری میری اما سرنوشت من چی می شه

بهت نیــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــاز دارم..

آره به همون تو...

تویی که صدامو میشنوی

هنوز محتاج دستان سردت هستم....

هنوز

هنوز

هنوز

سردم شده

خیلی هم سردم شده

اما دستان سردت برایم گرم است....

مرا رهانکن

بهت نیــــــــــــــــــاز دارم...